І адшумеў ужо мой сад,
Ды й кліча йзноў мяне радзіма,
І веска з жменею тых хат,
Ля плота ў чырвані рабіна…
І поле, дзе ты маладым,
Калісьці з дзедам статак пасціў,
І лес – той ціхі і сівы,
Што прад зімою лісце страціў…
Дзяўчына тая, што кахаў,
Аднак не скрочыш ты з дарогі:
Цяпер ўжо іншы час настаў,
Насталі новыя трывогі.
Цябе чакае плот стары,
Сагнуўшыся, бы пьяны ў пекле,
За вёскай “нашыя” кусты,
Што год ці два ўжо як ссеклі…
Усё тут хочацца абняць,
Што помнішь ты, і дзе вы жылі,
Той край, дзе год, а можа пяць,
Твае гады адгаманілі.