стихи о любви

Глядзець любому прама у вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.

Заусёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.

Забуць пра першае каханне,
Забуць забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
У халодным сэрцы назаужды.

Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.

Я зразумеу свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.

Аднак не вернецца былое:
Другi ужо я, другая ты,
I ў гэты час я не з табою,
Ляцяць няуклюдныя гады.

I кожны раз, i кожны дзень,
Каханне йзноу сваё адкласцi,
I засталася толькi цень,
Ты называеш гэта шчасцем ...?!

Прайшла няверная любоу,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроу,
I не турбуе болей шчасце.

О мова казак и легендау,
Ты апаясала душу
І сэрцы многім пакаленням,
З табой зліліся воблак сум

І гоман ветру ў кроне дрэва
І сум гаёў каля ракі
Купала, Колас, Танк і Глебка
Твае о мова сваякі.
.................................................................
З пауночнага ззяння, да спёкі паўдня,
З заходніх раунін і да схілаў усхода
Цабе прыгажэйшай у свеце няма,
О найчэсцейшая Родная Мова.

І адшумеў ужо мой сад,
Ды й кліча йзноў мяне радзіма,
І веска з жменею тых хат,
Ля плота ў чырвані рабіна...

І поле, дзе ты маладым,
Калісьці з дзедам статак пасціў,
І лес - той ціхі і сівы,
Што прад зімою лісце страціў...

Дзяўчына тая, што кахаў,
Аднак не скрочыш ты з дарогі:
Цяпер ўжо іншы час настаў,
Насталі новыя трывогі.

Цябе чакае плот стары,
Сагнуўшыся, бы пьяны ў пекле,
За вёскай "нашыя" кусты,
Што год ці два ўжо як ссеклі...

Усё тут хочацца абняць,
Што помнішь ты, і дзе вы жылі,
Той край, дзе год, а можа пяць,
Твае гады адгаманілі.

Як часта я ў зімнюю ноч
Хадзіў ля аселіц, блукаў,
І кветкі ўзімку збіраў,
Як часта я ў зімнюю ноч.

Як хутка прайшла маладосць,
Бы ў нейкім скарочаным сне,
Як доўга ты снілася мне,
Як хутка прайшла маладосць.

Не хадзіць мне болей ля аселіц,
Кветкі ў зімку болей не збіраць,
І па шчасцю мне не сумаваць,
Не хадзіць мне болей ля аселіц...

Гедзімін Л.А.

Калі вы нам чыталі нешта,
Хадзілі блізка каля нас,
Не не, мы слухалі канешне,
Але мы слухалі не вас.

Мы слухалі, як б`ецца сэрца
У сто таноў, і голас ваш
Быў даражэй за ўсё на свеце,
Мы слухалі, але не вас.

З грудзей ірвалася на волю,
І не са зла, і не з умыслу,
Замест Ларыса Анатольеўна,
Забыўшыся пра ўсё, - Ларыса.

Жыцце, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.

Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоуную краіну:
Краіну казак і жыцця...

Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!