официальный сайт Кельмуца Антона "Не обещайте вечную любовь"
Жыцце, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоуную краіну:
Краіну казак і жыцця...
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!
Гедзімін Л.А.
Калі вы нам чыталі нешта,
Хадзілі блізка каля нас,
Не не, мы слухалі канешне,
Але мы слухалі не вас.
Мы слухалі, як б`ецца сэрца
У сто таноў, і голас ваш
Быў даражэй за ўсё на свеце,
Мы слухалі, але не вас.
З грудзей ірвалася на волю,
І не са зла, і не з умыслу,
Замест Ларыса Анатольеўна,
Забыўшыся пра ўсё, - Ларыса.
Як часта я ў зімнюю ноч
Хадзіў ля аселіц, блукаў,
І кветкі ўзімку збіраў,
Як часта я ў зімнюю ноч.
Як хутка прайшла маладосць,
Бы ў нейкім скарочаным сне,
Як доўга ты снілася мне,
Як хутка прайшла маладосць.
Не хадзіць мне болей ля аселіц,
Кветкі ў зімку болей не збіраць,
І па шчасцю мне не сумаваць,
Не хадзіць мне болей ля аселіц...
І адшумеў ужо мой сад,
Ды й кліча йзноў мяне радзіма,
І веска з жменею тых хат,
Ля плота ў чырвані рабіна...
І поле, дзе ты маладым,
Калісьці з дзедам статак пасціў,
І лес - той ціхі і сівы,
Што прад зімою лісце страціў...
Дзяўчына тая, што кахаў,
Аднак не скрочыш ты з дарогі:
Цяпер ўжо іншы час настаў,
Насталі новыя трывогі.
Цябе чакае плот стары,
Сагнуўшыся, бы пьяны ў пекле,
За вёскай "нашыя" кусты,
Што год ці два ўжо як ссеклі...
Усё тут хочацца абняць,
Што помнішь ты, і дзе вы жылі,
Той край, дзе год, а можа пяць,
Твае гады адгаманілі.
О мова казак и легендау,
Ты апаясала душу
І сэрцы многім пакаленням,
З табой зліліся воблак сум
І гоман ветру ў кроне дрэва
І сум гаёў каля ракі
Купала, Колас, Танк і Глебка
Твае о мова сваякі.
.................................................................
З пауночнага ззяння, да спёкі паўдня,
З заходніх раунін і да схілаў усхода
Цабе прыгажэйшай у свеце няма,
О найчэсцейшая Родная Мова.
Глядзець любому прама у вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.
Заусёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.
Забуць пра першае каханне,
Забуць забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
У халодным сэрцы назаужды.
Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.
Я зразумеу свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.
Аднак не вернецца былое:
Другi ужо я, другая ты,
I ў гэты час я не з табою,
Ляцяць няуклюдныя гады.
I кожны раз, i кожны дзень,
Каханне йзноу сваё адкласцi,
I засталася толькi цень,
Ты называеш гэта шчасцем ...?!
Прайшла няверная любоу,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроу,
I не турбуе болей шчасце.
Мы женщины и нам не нужно
За это слово лишних фраз,
Мы просто любим вас вседушно
Мы просто... просто любим вас.
А вы не зная сами цели
Идёте просто мимо нас,
И всё, чего вы так хотели
Лишь проплывает мимо вас.
Вы верите, что вы герои:
Закуска, выпивка для вас,
И женщины, снимая тоги,
Чтоб быть нагими напоказ.
Но Бог нас создал не за этим,
И жизнь всего лишь напоказ
Не нужно вам, не нужно детям,
Мы просто любим... любим вас.
И вновь луна холодными лучами
Тревожит сердце, мысли теребя,
Вчера я бредила лишь Вами,
Сегодня лишь кляну Тебя.
Ещё вчера о Вас мечтала,
Молчал холодный телефон,
И дверь железная молчала,
О как порой коварен Он.
О как порой бывает нежным,
Роняя душу на кровать,
Я так хочу чтоб ты был прежним,
Так трудно... постоянно ждать.
Жена… работа… занят он…
Луна прозрачным светом сыплет…
Молчит холодный телефон,
И дверь железная не скрипнет…
Мне красота – тяжелый крест,
И чей-то взгляд горит упрёком
Что я не с ним, так одиноко,
Я, значит, не из этих мест.
.......................................
Мой мир там, где звёзды,
Где грома раскаты,
Ужель слишком поздно
Вернуться туда?
Увядшие розы –
За давность расплата
Напомнят о том,
Что внутри пустота.
Мой мир – там, где солнце,
Касаясь заката,
Наполнит бокал
Обречённой любви.
А значит уж поздно,
Я была крылатой,
Но ты оборвал
Все крылья мои.
Меня приучить
Пытался неловко,
Говорил: «Я люблю»,
А внутри – пустота…
Я тебя не молю
Вернуться… но только
Тебя позабыть
Не смогу никогда.
Я птица ночная,
Без веры, без правды,
Удел – вспоминать,
Моё место карниз…
Глаза закрывая,
Так нужно, так надо,
Мне трудно понять,
Что падаю вниз.
Прости любовь моя, прости,
Но не могу терпеть я боле
Тупой и равнодушной боли,
Что бьётся в раненой груди.
Прощай, любимый мой прощай,
Таких, как ты на света много,
И предо мной лежит дорога,
Я буду счастлива, Ты знай.
Нам дальше врозь, не по пути,
Отсюда – и до самой смерти.
Не плачь, не плачь больное сердце,
Прости любовь моя, прости.